Η ώρα είναι 1:30 π.μ και η αλήθεια ότι όλη μέρα σήμερα και μετά τα τελευταία γεγονότα στίβω το κεφάλι μου για να σκεφτώ κάτι όμορφο να γράψω. Μπήκα στο "τριπάκι" ομολογώ να βάλω την ουρά στα σκέλια, να το βάλω κάτω, να κάνω πίσω. Αποφάσισα όμως να κάνω restart στο κεφάλι μου και να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα.

Είναι αλήθεια ότι τα πράγματα έξω είναι δύσκολα και θα γίνουν δυσκολότερα. Εκεί όμως θα φανεί η δύναμή μας. Ο καθένας για τους λόγους του είναι απογοητευμένος, αγανακτισμένος με την πατρίδα του - για να ακριβολογώ όμως με τους ανθρώπους που την εκπροσωπούν-. Ξέρεις όμως, όσο και αν τους κατηγορώ κι εγώ ο ίδιος, λέω στον εαυτό μου: "σύνελθε, έχεις κι εσύ μέρος ευθύνης, τους ψηφίζεις τόσα  χρόνια και όσο καιρό σου πέταγαν κόκαλα να γλύφεις, δεν μίλαγες καθόλου"! Και ξέρεις αυτή είναι η αλήθεια, έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης. Δεν θα αναφερθώ στο τι θα γίνει ή στο τί έπρεπε να γίνει διότι δεν έχει νόημα, κυρίως όμως γιατί δεν το ξέρω. Θα αναφερθώ όμως σε σκέψεις μου και στο πως σκοπεύω να το αντιμετωπίσω.

Αν κάτσεις και αναλογιστείς, οι προηγούμενες γενιές από μας (γονείς, παππούδες) πέρασαν πολύ δύσκολα, σε γενική όμως ομολογία, ήταν ευτυχισμένοι. Είμαστε οι τυχεροί που έτυχαν όλων των παροχών. Ναι, περάσαμε πολύ καλά, βγήκαμε, χορέψαμε, διασκεδάσαμε, καταναλώσαμε. Αυτό το τελευταίο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μας κόβουν την κατανάλωση. Ξέρεις, πιστεύω όμως ότι αυτή η υπερκατανάλωση - με πλασματικό χρήμα- δεν έφερε μόνο την οικονομική κρίση. Η μεγαλύτερη κρίση που αισθάνομαι ότι υπάρχει είναι στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό.

Ας σταματήσουμε την γκρίνια και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε από μόνοι μας μας τη ζωής μας. Ο άνθρωπος έχω μάθει, έχει μέσα του τέτοια δύναμη που ούτε την φαντάζεται. Συνεπώς προσαρμόζεται σε νέες καταστάσεις και συνθήκες αργά ή γρήγορα.

Τί σκοπεύω να κάνω; Πολλές φορές τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Δεν είναι όμως έτσι. Είναι απρόβλεπτη η ζωή και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Θεωρώ πως δεν έχει νόημα να σκέφτομαι πέρα από το σήμερα και ίσως λίγο το αύριο. Δεν ξέρω τί μου ξημερώνει. Για αυ΄τό το λόγο σταματάω να αγχόνομαι. Το άγχος, αισθάνομαι, με σκοτώνει καθημερινά. Θέλω να χαίρομαι το σήμερα και κυρίως να το ζω. Το έχουμε χάσει λίγο αυτό. Θέλω να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Χρόνο ποιοτικό, με στιγμές ιαματικού γέλιου. Αυτό θέλω να κάνω. Όλα τα άλλα θα γίνουν ή εν τέλει ό,τι είναι γραφτό θα γίνει (όπως συνήθιζε να λέει η αγαπημένη μου γιαγιά και συνεχίζει να υποστηρίζει η μητέρα μου). Αναλογήσου τί έχουν περάσει οι μεγαλύτεροί μας (φτώχια στην ελληνική επαρχία του ΄50 ή '60 αλλά αν τους ζητήσεις να σου περιγράψουν στιγμές, δεν θα σταθούν τόσο στις δυσκολίες όσο στις ωραίες στιγμές).

Να θυμάσαι από και πέρα ότι η ζωή είναι ωραία και πρέπει να αποφασίσουμε εμείς τί στάση θέλουμε να κρατήσουμε απέναντί της. Μη το βάζεις κάτω, προσπάθησε να είσαι καλά με τον εαυτό σου, ξέροντας ότι τουλάχιστον κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο. Θα υπάρξει ανταπόδωση. Είμαι σίγουρος.

Κλείνω με σκηνές αγαπημένης μου ταινίας: 1997 - La vita e Bella!

Καλημέρα και καλή συνέχεια!